บอร์ด ความรัก,ชีวิตคือของขวัญและทุกที่คือquotเทวาลัย ประสบการณ์ช.. โพสท์โดย มารคัสชีวิตคือของขวัญ และทุกที่คือ "เทวาลัย"/////พระจันทร์เดือนเสี้ยวดุจปิ่นปรเมศวร์บนพระเศียรขององค์พ่อพระศิวะยังอยู่บนนภาตอนเช้าตรู่วันแรกของปีใหม่ ปี 2022 ขณะที่ตัวผมกำลังนั่งกรรมฐานอยู่ใน "เทวาลัย" กลางดงไม้อยู่ตามลำพัง"เทวาลัย" แห่งนี้ จริงๆแล้วคือ "วนธาราสปา" ที่ปิดตัวร้างมาสองปีแล้วเพราะวิกฤตโควิดนั่นเองวนธาราสปาแห่งนี้ตั้งอยู่ในดงไม้ภายในรีสอร์ทใหญ่ริมทะเลแห่งหนึ่งที่ผมมาพำนักแล้วเมื่อวานผมพลัดเดินไปในสปาร้างกลางไพรที่มีแต่กระรอกกับสกุณาแห่งนี้โดยบังเอิญ เพียงเพราะรูปปั้นพระพิฆเนศที่ตั้งอยู่บนกลางสะพานโดดเด่นหลังเดินผ่านทางเข้าใหญ่ของวนธาราสปาดึงดูดผมให้เข้าไปใบไม้ร่วงหล่นโดยรอบสปาร้างแห่งนี้สอนธรรมะเรื่องอนิจจังให้เห็นตรงหน้าก่อนวิกฤตโควิด วนธาราสปาร้างแห่งนี้ต้องเคยมีช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์มาก่อนแน่ๆ เพราะมันเป็นอาณาจักรเล็กๆที่สร้างด้วยอิฐดุจวิหารโบราณที่ให้ความขลังราวกับหลุดเข้าไปอีกโลกหนึ่งที่สงบเงียบ และไกลจากความวุ่นวายทางโลกชั่วคราวหลังจากที่ผมผลักประตูไม้บานใหญ่ของตัวอาคารหลักกลางสระน้ำที่เคยใช้ต้อนรับลูกค้าที่มาสปาเข้าไป ... ที่ตรงนั้นพลันกลายเป็น "เทวาลัย"ร้างกลางวนาสำหรับผมไปในทันทีที่นั่นมีแค่ตัวผมเพียงลำพังกับรูปปั้นพระพิฆเนศอีกองค์ที่มีท่วงท่าเบิกบานเปี่ยมสุข กำลังนั่งรอผมอยู่บนเสาหินในสระน้ำที่มุมหนึ่งของเทวาลัยราวกับเป็นเจ้าบ้านเจ้าของเทวาลัยแห่งนี้ผมปรี่เข้าไปนั่งกรรมฐานตรงแผ่นหินแกรนิตสีดำข้างๆพระพิฆเนศองค์นั้นทันทีฉับพลันนั้นเอง บริเวณแห่งนั้นกลายเป็นพื้นที่อันศักดิ์สิทธิ์ของผมเพียงลำพังไปโดยปริยายคนศักดิ์สิทธิ์ที่มีจิตศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าไปที่ใดย่อมสามารถสร้าง "พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์" ขึ้นมาได้เสมอเพราะว่าทุกที่คือโลกศักดิ์สิทธิ์สำหรับตัวเขากว่าค่อนชีวิตของผม ตัวผมแสวงหา สภาวะจิตที่เป็น "ดวงตาของฟ้า ดวงใจของน้ำ" (เนตรฟ้าใจวารี) มาโดยตลอด แต่แล้วสิ่งที่ตัวเองพบกลับสามัญยิ่งมันอยู่ตรงนั้นเสมอมา มันไม่เคยไปไหนเลย ตัวผมแค่ขี่ม้า เพื่อออกตามหาม้าเท่านั้นเองแต่ก็นั่นแหละ คนเราต้องได้ลิ้มรสอมตะธรรมนั้นด้วยตัวเองเสียก่อน ถึงจะดับความกระหายธรรมในใจลงได้ครั้นได้ลิ้มรสนั้นแล้ว การจะกระโดดกลับไปสู่ "ทะเลใจ" อีกครั้งครา มันก็เป็นแค่ทางเลือกอย่างหนึ่งด้วยเจตนารมณ์เสรีของตัวเราเท่านั้นเองคนบางคนอาจมีชีวิตที่ไม่ธรรมดา เพื่อทำบางสิ่งและเป็นบางอย่างที่ให้ความหมายต่อการดำรงอยู่ของตัวเขาบนโลกใบนี้สายลมพัดเอื่อยๆอย่างลูบไล้ผิวน้ำจนเคลื่อนคล้อยละเลียดพลิ้ว แสงตะวันสาดส่องยามเช้าต้องกิ่งใบอุ่นละมุน เสียงใบไม้ปะทะสายลมบรรเลงดุจเสียงคลื่นแผ่วเอกภพในยามนี้ดูเหมือนขับเคลื่อนไปพร้อมๆกับลมหายใจเข้าออกช้าๆของตัวผมผมออกจากกรรมฐานด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอิบต่อชีวิตนี่เป็นเช้าวันแรกแห่งปี 2022 ที่ยอดเยี่ยมมากในความรู้สึกของผมใช่หรือไม่ว่า ชีวิตคนเราเป็นดั่งโน้ตดนตรีซึ่งลำพังตัวเองย่อมไม่สามารถประกาศท่วงทำนองใด ยกเว้นผู้นั้นได้ค้นพบที่อยู่ของตนในบทเพลงได้แล้วใช่แล้ว ตัวผมคือโน้ตดนตรีตัวนั้นที่ค้นพบความหมายแห่งการดำรงอยู่ของตัวเองในบทเพลง "มังกรฟ้า"ณ ห้วงยามสงัดตอนนั้น ผมมอบตัวตนให้แก่ภาวะ"ไร้กาล" ขณะนั้นอย่างสิ้นเชิง พระกาล(พระกาฬ) ที่เคยลงมาเจอผมผ่านร่างทรงของเสด็จเตี่ยไม่อาจทำอะไรต่อจิตของผมในขณะนั้นได้หลังจากที่ตัวผมได้ผ่านพิธีครอบเศียรพระพิราพ(พระไภรวะ)จากเสด็จเตี่ยคุรุเทพของผมในคืนวันที่ 15 ธันวาคม 2560 เป็นต้นมา อันเป็นโอกาสและวาสนาทางจิตวิญญาณที่หาได้ยากยิ่งเหลือเกินในชั่วชีวิตนี้ผมพลันพบว่าตัวผมเป็นมากกว่าที่ตัวผมคิดหรือเคยคิดแต่ไม่มากไปกว่าความจริงแห่งตัวตนของผมที่เป็นอยู่ผมจะเป็นทุกอย่างที่เป็นไปโดยไม่ต่อต้านฝืนขืนอีกต่อไปเพราะผมยินยอมน้อมรับทุกอย่างที่เข้ามาโดยดุษฎีตอนนี้ผมจึงไม่เป็นอันใดเลยนอกจากตัวชีวิตเองชีวิตโดยตัวมันเองเช่นนี้จึงมีแต่สติ ความตื่นรู้ และความปลอดโปร่งล้วนๆโดยที่ความคิดใดๆไม่อาจเข้าถึง เกาะกุมได้ยาวนานอีกต่อไปชีวิตแบบนี้แหละคือของขวัญอยู่แล้วในตัวของมันเองอยู่ทุกขณะจิตและเป็น "ของขวัญปีใหม่" ที่ประเสริฐเลิศล้ำที่สุดเท่าที่ตัวผมเคยได้รับมาในชีวิตนี้ณ ห้วงยามนั้น ผมพลันตระหนักพบเหตุผลของการมีชีวิตอยู่ของตัวเอง.... ก็เพื่อที่จะรัก.... เพื่อที่จะให้รัก..... เพื่อที่จะเป็นที่รัก.... เพื่อที่จะถูกเคารพรัก... เพื่อที่จะเป็นอวตารของความรัก... เพื่อที่จะเป็นตัวความรักนั้นเอง... เพื่อที่จะจากโลกนี้ไป ทั้งๆที่ยังรัก ยังเป็นที่รัก และยังเป็นตัวความรักนั้น... และเพื่อกลับไปสู่ ภพภูมิแห่งความรักสูงสุดที่จากมาสุวินัย ภรณวลัย